موسسه آرامش صبح امید تمام توان خود را به کار بسته تا بتواند سطح فکری و رفتاری نیازمندان و مددجویان به خصوص مبتلایان به HIV یا همان ایدز را بالا ببرد و دراین راستا از همکاران و کمک های زیادی بهره مند شده است.

برای اینکه بتوان این کمک ها و همکاراها را به سطح قابل قبولی رساند نیاز مند کمک بیشتر و همکاری بیشتر شما عزیزان هستیم.

ابتلا به AIDS/HIV یک معضل جهانیست که سه دهه از پیدایش آن میگذرد اما هنوز در بین دانشمندان علوم مربوطه ، مسأله ای خاص و منحصر به فرد به حساب می آید. در حالی که AIDS/HIV از نظر پزشکی یک بیماری مزمن و کشنده تعریف می شود، از لحاظ اجتماعی به عنوان یک انگ و تبعیض اجتماعی محسوب شده که شأن افراد مبتلا را مورد حمله خود قرار می دهد. به این معنی که افراد مبتلا به HIV در کنار تحمل درد و استرس ناشی از بیماری و ترس از مرگ ناچار ند  احساسات منفی دیگری نظیر طرد، قضاوت، تحقیر و انواع تبعیض ها را از سوی جامعه تحمل کنند. به طوری که به نظر میرسد پیامدها و مشکلات  ناشی از انگ و تبعیض اجتماعی مرتبط با HIV از خود بیماری به مراتب درد ناکتر و سخت تر باشد.

از آنجا که بیماری HIV با رفتارهای قابل اجتنابی همچون رابطه جنسی محافظت نشده  و سوء مصرف مواد مخدر و تزریق در ارتباط است، افراد مبتلا غالباً مسئول بیماری خود شناخته می شوند.

خصوصاً عدم اطلاع رسانی صحیح رسانه ها موجب شده که این افراد به عنوان مجرم در جامعه شناخته شوند.

ترس از پیش داوری یا تبعیض از سوی دیگران می تواند روش نگریستن افراد مبتلا به خود و نحوه تطبیق  با وضعیت بیماری را عمیقاً تحت تأثیر قرار دهد. این تجربه و احساس ممکن است موجب شود افراد خود را مورد سرزنش قرار داده و سزاوار بدرفتاری بدانند و حتی از حق درمان و استفاده از سایر مزایای عمومی اجتماعی دست بکشند. این امر با آثار جبران ناپذیری بر پیشگیری، مراقبت و درمان HIV همراه است. انگ و تبعیض مرتبط با HIV با تعصبات فرهنگی و قومی  و مسایل جنسیتی نیز در تعامل است. در سراسر جهان، وقتی زنی به HIV مبتلا می شود با برخوردهای بدتر و  تبعیض گرایانه تری نسبت به مردان مواجه میشود. از این رو تعداد زیادی از زنانی که با اچ ای وی  زندگی می کنند به دلیل ترس از قضاوت و طرد شدن، خشونت و حتی مرگ، وضعیت بیماری خود را از همسرانشان مخفی می کنند. این امر منجر به از دست رفتن فرصت پیشگیری از ابتلا و عفونت همسر میشود و همچنین امکان دسترسی به خدمات مراقبتی و درمانی مورد نیاز را از زنان می گیرد.

در واقع یک ارتباط چرخشی بین انگ و تبعیض اجتماعی و HIV وجود دارد؛ افرادی که انگ و تبعیض را تجربه میکنند به حاشیه کشیده شده و نسبت به ابتلای HIV آسیب پذیرتر می شوند. از سوی دیگر، افرادی که به HIV مبتلا هستند بیش از دیگران مستعد تجربه انگ و تبعیض میباشند

سازمان جهانی بهداشت، ترس از انگ و تبعیض را به عنوان مهمترین مانع برای انجام آزمایش اچ ای وی  ،آشکار کردن وضعیت HIV و دریافت دارو معرفی کرده است. گزارش شده است که در ۳۵ درصد کشورها، بیش از ۵۰ درصد مردم دارای دید منفی و تبعیض آمیز نسبت به مبتلایان به HIV هستند و تقریبا از هر هشت نفری که به HIV مبتلا هستند، یک نفر به دلیل ترس از انگ و تبعیض از خدمات بهداشتی استفاده نمی نماید.

در سال ۲۰۱۶ ،۶۰ درصد کشورها گزارش کردند که نگرش های تبعیض آمیز کارکنان مراکز بهداشتی به معتادین تزریقی مانع از ارایه کافی خدمات پیشگیرانه اچ ای وی به این افراد می گردد.

انگ و تبعیض نسبت به افرادی که با HIV زندگی میکنند در میان کارکنان خدمات مراکز بهداشتی در تمام سطوح شایع بوده و به اشکال مختلفی بعضا دیده میشود. کارکنان بهداشتی ممکن است تماس خود با مبتلایان به HIV و مراقبت از این بیماران را کمتر کنند ، درمان آنها را به تعویق اندازند یا افراد مبتلا به HIV را از سایر بیماران جدا کنند. این در حالی است که عدم تمایل افراد به انجام آزمایش HIV موجب تأخیر در تشخیص بیماری، پیشرفت بیماری به مرحله ایدز و درمان نا موفق آن شده و احتمال انتقال عفونت اچ ای وی به دیگران و مرگ زود رس را افزایش می دهد.

با وجود پیشرفتهای زیادی که در زمینه شناخت HIV و روشهای انتقال آن صورت گرفته اما تلاش در زمینه کاهش انگ و برچسب زدن بر این افراد کافی نبوده و نیست

این در حالی است که برخورد مؤثر با انگ و تبعیض مرتبط با HIV که مانعی عمده در مسیر اقدام هماهنگ در سطوح جهانی، منطقه ای، ملی و اجتماعی است، یک الزام حقوق بشری در سطح جامعه جهانی می باشد. بنابراین به کارگیری برنامه های اختصاصی که بر حقوق بیماران مبتلا به HIV تأکید دارند راهی شناخته شده برای ریشه کنی انگ و تبعیض میباشد.

از آنجا که انگ و تبعیض پدیده ای پیچیده ای است که به طور اجتماعی ساخته میشود، ضروری است که رویکردی همه جانبه برای مقابله با آن اتخاذ گردد. از این رو مقابله با انگ و تبعیض باید در سطوح مختلف فردی، اجتماعی، سازمانی، و سیاست گذاری مورد توجه قرار گیرد. در سطح فردی، بالا بردن  سطح آگاهی افراد در خصوص انتقال، مراقبت و پیشگیری از HIV و دسترسی به خدمات و حقوق قانونی ضروری و الزامی است. همچنین اهمیت حمایتهای اجتماعی از مبتلایان به HIV نباید نادیده گرفته شود. در برنامه های آموزشی کارکنان مراکز خدمات بهداشتی باید محرکهای فرهنگی ایجاد انگ و تبعیض از قبیل ترس های شخصی از عفونت اچ ای وی ، تعصب نسبت به گروه های مستعد و آسیب پذیر و سوء برداشت یا عدم آگاهی در مورد انتقال HIV ،درمان و پیشگیری از آن مورد توجه دقیق تر قرار گیرند. رسانه ها باید آگاهی مردم در مورد HIV و آثار آن بر زندگی افراد را افزایش داده  و با برجسته کردن این موضوع که افراد مبتلا به HIV نیز همچون سایر انسانها از حقوق انسانی برخوردارند، با تغییر نگرش مردم با انگ و تبعیض مرتبط با HIV مقابله کنند. همچنین در سطح سیاستگزاری الزام است تبعیض ها در استخدام، آموزش، خدمات بهداشتی و سایر حیطه ها برای افراد مبتلا به HIV رفع گردد. در واقع، ریشه کنی انگ و تبعیض که مانع بزرگی در راه دستیابی به خدمات درمانی و پیشگیرانه است، کلید پایان دادن به همه گیری HIV است.

یکی از کارهای مهم بهزیستی در سالهای اخیر در راستای حمایت و برطرف کردن انگ و تبعیض برای بیماران مبتلا به اچ ای وی راه اندازی باشگاه های مثبت می باشد از جمله فعالیتهای باشگاه های مثبت بر طرف کردن انگ و تبعیض برای بیماران مبتلا به اچ ای وی می باشد. باشگاه های مثبت در راستای آگاه سازی برای عموم مردم خدمات گسترده ای را ارائه می دهند. باشگاه مثبت امید یاری گر و یاری رسان این بیماران بوده و تلاش دارد تا انگ و تبعیض برای مبتلایان به مراتب در سطح جامعه کمتر شود و با آگاه سازی سعی در تشویق افراد با رفتارهای پر خطر برای انجام تست و تشخیص زود هنگام را دارد. به امید روزی که هیچ انگ و تبعیضی برای هیچ مبتلای بیماری اچ ای وی نباشد…..