نحوه رفتار مناسب با فرد مبتلا به ایدز
ایدز نوعی بیماری است که در دستگاه ایمنی و توسط ویروس اچ ای وی نقص ایمنی ایجاد می شود ایدز عمدتاً از طریق آمیزش جنسی (از جمله واژینال، مقعدی و حتی دهانی) محافظت نشده، انتقال خون آلوده و سرسوزن آلوده و از مادر به فرزند در حین بارداری، زایمان یا شیردهی منتقل می گردد
درد دیگری به درد بیماران مبتلا به اچ ای وی نیفزاییم
دست های زخمی و تاول زده یا چسباندن انگ بی بند و بار جنسی تصویری است که متاسفانه از ایدز در ذهن مردم نقش بسته است ، در حالیکه مبتلایان به اچ آی وی همانند دیگر بیماران بوده و زندگی معمولی را سپری می کنند. اطلاعات مردم از بیماری ایدز تا آن اندازه نادرست است که برخی افراد فکر می کنند این بیماری از طریق تماس عادی روزمره با فرد مبتلا یا روبوسی عادی و دست دادن با او منتقل می شود..
باور عمومی اکثریت مردم جامعه چنین است که ایدز بیماری خطرناکی است و ویروس آن می تواند به سادگی به دیگران انتقال داده شود . از این رو خیلی از افراد با شنیدن نام ایدز رفتارهای هیجانی نادرستی از خودشان نشان می دهند و حتی به درستی نمی دانند که راه های انتقال بیماری به چه شکلی می باشد .
تحقیقات انجام شده توسط پژوهشگران شان می دهد که برای درمان قطعی ایدز روند امیدبخشی وجود ندارد و تا این لحظه راهی برای از بین بردن کامل ویروس اچ آی وی کشف نشده اما برای افزایش طول عمر و امید به زندگی این بیماران راه هایی وجود دارد.
تفاوت ایدز با سایر بیماری های لاعلاج چیست؟
در اچ آی وی فرد مبتلا به این موضوع فکر می کند که چطور باید ثابت کنم این بیماری از طریق رفتار پرخطر جنسی به من منتقل نشده و این ویروس به واسطه سرنگ آلوده و یا از راه فرد دیگری انتقال یافته است. در بیماری هایی مانند سرطان یا ام اس، فرد بیمار بیشتر می تواند نقش یک قربانی را ایفا کند اما در اچ آی وی، جامعه و اطرافیان انگشت اتهام را به سمت فرد نشانه می گیرند که خود فرد هم قطعا در بروز این حادثه مقصر بوده است؛ به همین دلیل بین بیماری لاعلاج ایدز با سایر بیماری هایی که درمان ندارند، این تفاوت فاحش وجود دارد.
در گذشته تصور می شد که ویروس اچ آی وی بیشتر از طریق خون و فرآورده های خونی آلوده به افراد سالم منتقل می شود اما این روزها الگوی انتقال بیماری تغییر کرده و بیشتر از راه روابط پرخطر جنسی محافظت نشده احتمال انتقال وجود دارد.
بیماران مبتلا به ایدز
وقتی بیمار شوکه و خشمگین می شود
نمی شود از فردی که به این بیماری مبتلا شده انتظار داشت شوکه نشود. حتی افرادی که رفتار پرخطر جنسی دارند و احتمال بروز بیماری در مورد آنها بسیار زیاد است باز هم امید دارند که به این بیماری مبتلا نشده باشند، اما وقتی جواب آزمایش مثبت می شود آنها هم غافلگیر شده و حال بد را تجربه می کنند. از این رو انتظار نمی رود که خیلی منطقی و آرام برخورد شود.
شوکه شدن، انکار و خشم، طبیعی ترین مکانیسم های دفاعی است که خودش را نشان می دهد و بهتر است اطرافیان این اجازه را بدهند که فرد احساساتش را تخلیه کند اما باید به چنین افرادی کمک شود که تخلیه خشم شان با اتفاقات ناگوار دیگری همراه نشود. در برخی مواقع افراد این خشم را شامل حال دیگران نمی کنند، بلکه خودشان را مورد اصابت خشم قرار می دهند
حمایت های کلامی داشته باشید
بیمار مبتلا به اچ ای وی در ابتدا احساس می کند چیزی از عمرش باقی نمانده و انگشت اتهام همه به سمت او گرفته می شود. علاوه بر این نمی تواند بیماری اش را جایی عنوان کند چون به واسطه عدم اطلاعات احتمال دارد سایر افراد جامعه از او فاصله بگیرند و تصور کنند که با هم کلام شدن با او ویروس اچ آی وی منتقل می شود . بنابراین جای تاسف است که هنوز در جامعه ما چنین مشکلات و عدم آگاهی هایی در سطح وسیع وجود دارد. البته همه افراد راه های ابتلا را به طور کامل نمی دانند. شاید هم برچسب ها و انگ هایی در مورد داشتن رفتارهای پرخطر جنسی به بیمار نسبت داده شود.
موضوع مهم و قابل توجه این است که اطرافیان به فرد بگویند ما در هر شرایطی کنار تو هستیم و از نظر مالی، عاطفی و … کاملا تو را حمایت خواهیم کرد. با کمک هم بر این بیماری غلبه می کنیم. باید به فرد گفته شود خیلی از افراد بوده اند که سال ها با این بیماری زندگی کرده اند. البته بیمار به واسطه خشم و ناراحتی اوایل این حمایت ها را پس می زند اما اطرافیان وظیفه دارند نقش حمایتی را در کلام هم اعلام کرده و در عمل حمایت شان را نشان دهند؛ حتی اگر بیمار بگوید فایده ای ندارد و کاری از دست کسی ساخته نیست؛ به طور مثال اگر بیمار مبتلا به اچ ای وی از اطرافیانش بپرسد که مثلا کمک شما در ادامه به چه شکل خواهد بود، بهتر است اطرافیان بگویند:« شاید نتوانیم کار خاصی انجام دهیم ولی به عنوان کسی که تو را دوست دارد و می خواهد در درد تو شریک باشد علاقه داریم در کنارت باشیم. »
بپذیرید که این اتفاق به هر حال رخ داده است
همسر و اطرافیان باید بدانند که این اتفاق به هر دلیلی رخ داده باشد، خود فرد حتی یک درصد هم احتمال نمی داده که چنین مشکلی پیش بیاید و طبیعتا خودش هم به نوعی قربانی است. در شرایطی که بیمار مبتلا به اچ ای وی هم در شرایط روانی نامساعدی است نباید با سرزنش کردن او و انگ حالش را بدتر کرد.
باید قبول کرد که حادثه ناگواری رخ داده است و حتی اگر خودش هم مستقیما مسوول آن باشد واقعیت این است که گرفتار شده. درست مثل کسی که کمربند ایمنی نبسته و این باعث شده در تصادف مجروح شود؛ در چنین وضعیتی باید ببینیم چطور می شود به او کمک کرد و وقت این نیست که از او بپرسیم چرا کمربند نبسته است پس باید به او کمک کرد تا درمان شود. عملا با این بیماری هم باید به این شکل برخورد شود.
مبتلایان به ایدز مجرم نیستند
درباره بیماری اطلاعات بیشتری کسب کنید
نکته قابل توجه دیگر دریافت اطلاعات کامل در مورد راه های انتقال بیماری است. هنوز بعضی از افراد فکر می کنند روبوسی با افراد مبتلا سبب انتقال ویروس اچ آی وی می شود اما این طور نخواهد بود. بعد از ابتلا به ویروس هم خود فرد باید آگاه شود و اطرافیان هم باید در جلسات جداگانه اطلاعات لازم در مورد راههای انتقال بیماری را دریافت کنند تا در نهایت جامعه به این سمت برود که نگاه به این بیماری تغییر پیدا کند و مانند سایر بیماری ها دیده شود. راه های انتقال باید شناسایی شود و فرد و اطرافیان بدانند به چه مراقبت هایی نیاز دارند و چطور باید پیشگیری کرد.
از آنجا که در این بیماری عمدتا سیستم ایمنی بدن درگیر می شود عملا وضعیت خلقی می تواند سبک زندگی، میزان شادمانی و امید به زندگی را تغییر دهد. از این رو نیاز است که سطح این موارد در فرد بیمار بالا نگه داشته شود؛ در غیر این صورت احتمال اینکه فرد هر چه زودتر تسلیم مرگ شود وجود دارد.
در حضور فرد بیمار سوگواری نکنید
افرد مبتلا خودش شوکه شده و هنوز در مرحله انکار و سرشار از خشم است؛ از این رو اطرافیان نباید در حضور او سوگواری کنند چون وضعیت او وخیم تر می شود. حتی در مورد سرماخوردگی هم می توان گفت افرادی که روحیه بالاتری دارد بهتر می تواند در مقابل بیماری مقاومت نشان دهند؛ حال تصور کنید فرد به نوعی از بیماری مبتلا شده که خود سیستم ایمنی بدنش را درگیر کرده . پس نباید گریه و زاری کنید و تا جای ممکن به فرد مبتلا کمک کنید روحیه خوبی داشته باشد.
خودتان را نبازید
اطرافیان و به ویژه همسر و نزدیکان درجه یک فرد باید به این فکر کنند که بیمارشان به حمایتهای آنها نیاز دارد؛ پس باید با تمام توان به او کمک کنند. این حمایت ها می تواند شامل همراهی برای مراجعه به پزشک معالج ، تهیه داروهای مورد نیاز و. . . شود. حتی اگر به طور کامل مسوولیت انتقال بیماری به عهده خود فرد باشد، باز هم این فرد حکم همان کسی را دارد که یادش رفته کمربند ایمنی را ببندد و در تصادف آسیب دیده است. او بی احتیاطی کرده اما نباید بابت این موضوع به شکل یک مجرم به او نگاه شود.
فرد مبتلا به حمایت بیشتری نیاز دارند. همان طور که فردی که اعتیاد را کنار گذاشته دو برابر به حمایت همسر، خانواده و اجتماع نیاز دارد؛ در غیر این صورت برای بازگشت دوباره به اعتیاد آمادگی بیشتری دارد. اما بیمار مبتلا به اچ ای وی حتی راه برگشت را هم ندارد و باید شرایطی برایش فراهم شود که بتواند با این بیماری مقابله کند و سیستم ایمنی بدنش را در مقابل ویروس ها و میکروب ها و بیماری ها بالا ببرد.
زندگی در جریان است
مرحله هایی که فرد مبتلا پشت سر می گذارد شبیه به سوگ است و شوک، انکار، خشم، افسردگی و پذیرش را شامل می شود. به هر شکل فرد باید این مراحل را بگذراند و نمی توانیم جلوی ورودش را به این مراحل بگیریم. اگر مراحل را به طور کامل طی نکند، دچار مشکلات عمده دیگری می شود. در کل مهم است که فرد بداند این هم بخشی از بیماری و مراحل آن است. وقتی فردی آگاهی داشته باشد که افسردگی طولانی مدت می تواند سبب شدت بیماری اش شود، قاعدتا خودش هم تلاش خواهد کرد که از این شرایط بیرون بیاید.
در واقع باید به این افراد گفته شود که زندگی هنوز جریان دارد و تو هنوز زنده هستی و نفس می کشی. زندگی تمام نشده و تو نمی توانی تاریخ تمام شدنش را مشخص کنی. تا زمانی که زنده هستی باید با کیفیت بیشتری از افراد عادی زندگی کنی. دانستن این نکته بسیار مهم است.